Pipo

Pipo, tütün içmeye yarayan, ahşap, taş, metal, cam, kil benzeri malzemeden yapılan gereçtir. Günümüzde genellikle gül ağacı veya lületaşı gibi malzemelerden yapılmaktadır. El yapımı iyi bir pipo oldukça yüksek fiyatlardan alıcı bulabilir.



Pipolarda özel olarak harmanlanmış, belirli nem oranına sahip tütün karışımları kullanılır.

Yapı
Geleneksel bir pipo, içine tütün konularak tutuşturulan yanma haznesi ve ebonit veya benzeri maddelerden yapılan ağızlıktan oluşur. Klasik pipoda ağızlığın pipo gövdesine bağlandığı kısmın ucunda yanma sırasında ortaya çıkan su buharını yoğuşturmak ve dumanı bir miktar soğutmak için genellikle alüminyum ya da pirinçten yapılma bir yoğuşturucu bulunur.

Günümüzde üretilen pipolarda yoğuşturucu yerine, içinde aktif karbon bulunduran, balsa ağacından yapılma ahşap ya da karton kılıflı filtreler kullanılır. Aktif karbon veya balsa filtre kullanımı tütün içiminin sağlık üzerindeki olumsuz etkilerini biraz azaltır.

Tütünün yanması ile açığa çıkan dumanı, su dolu bir kabın içinden geçirerek filtre eden nargile benzeri çok parçalı pipolar da mevcuttur.

Tarihçe
Tütün içmek için kullanılan ilk pipo benzeri gereçler M.Ö. 1500'lerde Amerika kıtası yerlileri tarafından kullanılmıştır. Yerliler için tütün içimi daha çok törensel amaçlıydı. Barış çubuğu adını verdikleri pipo benzeri gereçler özel toplantılarda kullanılırdı. Avrupalıların Amerika kıtasına ayak basmalarından sonra eski kıtaya gelen tütün kısa sürede yaygınlaştı. 16. yüzyılda tütün bitkisi eski kıtada da üretilmeye başlanmıştı. Bu dönemlerde tebeşir taşından yapılan pipolar ile tütün içilmesi özellikler gemiciler arasında çok yaygındı.